Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για ξένο τραγούδι τα όποια σημεία αναφοράς, συνήθως, κινούνται στο δίπολο Αγγλία-Αμερική, ενώ ως μουσικό ρεύμα επίκεντρο είναι το ροκ. Τελευταία ανακαλύψαμε την τζαζ και το έθνικ σε μια προσπάθεια, ίσως, να δώσουμε εξωτική διάσταση στην μουσική μας αντίληψη.
Πριν από μερικές δεκαετίες, ωστόσο, ήταν το ιταλικό belcanto που συγκινούσε τους Έλληνες. Ήταν η εποχή που στις ερωτικές φαντασιώσεις του έθνους πρωταγωνιστούσαν η Τζίνα Λολομπριτζίτα και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, η Μόνικα Βίτι και ο Βιτόριο Γκάσμαν.
Οι πατεράδες μας και οι μανάδες μας στριμώχνονταν να δουν τη «Νύχτα» και το «8 1/2». Και παρέλυαν στις αθηναικές μπουάτ με το «Ti Amo», το «Adesso, Si», το «Se le Cause Stano Cosi», την «Τereza», αλλά πάνω απ όλα με το «Ιo Che Αmo Solo Te». Να το πάρουμε απόφαση ότι κάποιοι από εμάς τους «50 something» μπορεί και να μην διαβάζαμε τώρα αυτές τις γραμμές, αν δεν υπήρχε ο Σέρτζιο Εντρίγκο να χαλαρώσει τις αναστολές των κοριτσόπουλων και να τις κάνει να ενδώσουν στο φλέρτ.
Ο Σέρτζιο Εντρίγκο (που έφυγε σαν σήμερα, το 2007) μεγάλωσε σε ένα μουσικό σπίτι –μουσικός ήταν και ο πατέρας του αλλά αγαπούσε την όπερα. Ο Σέρτζιο προτίμησε να ασχοληθεί με το ελαφρύ τραγούδι, με το οποίο έκανε σημαντικές επιτυχίες. Εγραψε ο ίδιος περισσότερα από 250 τραγούδια τα περισσότερα από τα οποία έγιναν διεθνείς επιτυχίες.
H «Tereza» μεταφράστηκε στα ελληνικά και ερμηνεύτηκε από τον Νίκο Μαστοράκη, ενώ η μπαλάντα «La Rosa Bianca», μεταφράστηκε στα αγγλικά με τον τίτλο «A precious white rose» από τους Forminx (το συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου την δεκαετία του 60), με τον Τάσο Παπασταμάτη. Πάνω στην ίδια μελωδία (La Rosa Bianca) έγραψε δικούς του στίχους ο Πάνος Κατσιμίχας (στον πρώτο προσωπικό του δίσκο μετά το χωρισμο του ντουέτο) δημιουργώντας το «Ν’ αντέχουμε μόνο μάς μένει». Ήταν τέτοια η δύναμη του τραγουδιού όμως που τελικά σε αυτό θα συμμετάσχει και ο Χάρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου