Ο Τζέρι Λι Λιούις που του φίλησε τα πόδια ο Τζον Λενον

Η Rock'n'Roll μουσική γεννήθηκε την δεκαετία του 50, μέσα από το τεράστιο κύμα αμφισβήτησης που κυριαρχούσε σε μια Αμερική, η οποία έβγαινε από τον πόλεμο. Ήταν η έκρηξη μιας νεολαίας που θέλησε να σηκώσει ανάστημα στον συντηρητισμό της προηγούμενης γενιάς του πολέμου. Kαι όπως συμβαίνει συνήθως η τέχνη έγινε το όχημά της. Ήταν ο κινηματογράφος και η μουσική που έφεραν τα καινούργια πρότυπα: ήταν ο Τζέιμς Ντιν και ο Έλβις Πρίσλεϊ. 

Εκείνη την περίοδο οι ανεξάρτητοι ραδιοφωνικοί σταθμοί άρχισαν να ανακαλύπτουν ένα νέο είδος χορευτικής μουσικής με ένταση, τραχύτητα και σπιρτάδα, αλλά και με στίχους που μιλούσαν κρυφά για την απελευθέρωση από τον σεξουαλική υποκρισία. Για όλα αυτά μιλούσαν νέα παιδιά σαν τον Λούις Τζόρνταν, τον Τζάκι Μπρένστον, τον Μπίλ Χάλει, αλλά πάνω από όλα τον Τζέρι Λι Λιούις 

O Τζέρι Λι Λιουις γεννήθηκε στη Λουιζάνα, το 1935 από γονείς που έγιναν το τέλειο παράδειγμα γονιών που θυσιάζουν τα πάντα για τα όνειρα του παιδιού τους: υποθήκευσαν το σπίτι τους για να αποκτήσει εκείνος το πρώτο του πιάνο.  

Είχε υιοθετήσει ένα θεατρικό στιλ που τον καθιέρωσε στη σκηνή. Σκαρφάλωνε στο πιάνο, χτυπούσε τα πλήκτρα με τους αγκώνες του, έκανε αυτά τα κάθε λογής καραγκιοζιλίκια που τον έκαναν να τον λατρεύουν τα κοριτσόπουλα. 

Κι όχι μόνο. Ο Σούαρτ Ρούσα, ο πιλότος της μονάδας διοίκησης για την αποστολή Apollo 14, του έγραψε σε ένα γράμμα: "δεν ξέρετε πόσο υπέροχο είναι να βλέπω την μικροσκοπική γη και ταυτοχρονα να ακούω την μουσική σας". 

Ήταν από τους πρώτους Αμερικανούς καλλιτέχνες που θέλησε να κάνει περιοδεία στην Βρετανία. Αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος του, καθώς συνοδευόταν από την σύζυγό του που ήταν εξαδέρφη του και μόλις 13 ετών. Αυτό μπορεί να ήταν κάτι σύνηθες για τον αμερικάνικο Νότο, αλλά για την Ευρώπη η πολιτισμική διαφορά ήταν σαφέστατη. Οι συναυλίες στην Βρετανία ακυρώθηκαν και στην Αμερική το όνομά του μπήκε σε μαύρη λίστα. 

Τελικά κατάφερε να ανακάμψει, αλλάζοντας στυλ μουσικής από το rock'n'roll στην country. Και το έκανε με τέτοια επιτυχία, ώστε ο Τζον Λένον που τον άκουσε σε μια συναυλία πήγε στα καμαρίνια γονάτισε και του φίλησε τα πόδια. 

Ο Τζέρι Λι Λιούις που έφυγε σήμερα ήταν ο τελευταίος μιας μεγάλης γενιάς καλλιτεχνών που έγραψε ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής. RIP.

Ο Κόκκοτας έζησε μια ζωή όνειρο. Που δεν ήταν απατηλό...

Ανέβηκε λοιπόν και ο Σταμάτης στον ουρανό του ελληνικού τραγουδιού. Και το έκανε μια τέτοια καθαρή νύχτα, που φαίνονται ζωντανά τα αστέρια του. Για να υποδεχτούν δίπλα τους, ένα ακόμα μεγάλο αστέρι. 

Ο Σταματης υπήρξε κυρίαρχος τραγουδιστής στην εποχή του κι αυτό απο μόνο του δείχνει πόσο σπουδαίος ήταν. Γιατί η εποχή του ήταν μια εποχή μεγάλου ανταγωνισμού, γεμάτη από σπουδαίες λαϊκές φωνές, όπως ο Στράτος, ο Στέλιος, ο Τόλης -τραγουδιστές δηλαδή που έγιναν σύμβολα με το μικρό τους όνομα. 

Γιατί ο Κόκοτας έγινε μεγάλος; 

Νομίζω πως το μεγάλο μυστικό του -πέρα φυσικά από την φωνή του- ήταν πως σε έπειθε πως ό,τι έχει τραγουδήσει, το έχει ζήσει. Κυρίως έρωτες, αλλά όχι μόνο. 

Ναι, όταν έλεγε τον τρελό (με αυτό το χαρακτηριστικό μακρόσυρτο "λάμδα") τον έβλεπες να φιλά τα σκαλοπάτια της κυράς της καρδιάς του.  

Αλλά και όταν τον άκουγες να λέει 

"ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη 

άπονοι ληστές κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι"

είχες την αίσθηση πως σου έκανε αναμετάδοση ενός ρεπορτάζ που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του -μπορούσες και συ να δεις τους βαυαρούς χωροφυλάκους να χορεύουν συρτάκι.  

Ή, όταν τραγουδούσε το "γιε μου" έβλεπες ολοκάθαρα την εικόνα ενός πατέρα που σπαράζει σε ένα τραπέζι, διαλυμένος από το βάρος της δικής του αποτυχίας περισσότερο, παρά του παιδιού του. 

Στον Κόκοτα σπουδαίοι συνθέτες έδωσαν σπουδαία τραγούδια. Αλλά, όπως συμβαίνει με τους αληθινά μεγάλους τραγουδιστές, αυτά τα τραγούδια έπαψαν να είναι του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Σπανού ή του Καλδάρα έγιναν δικά του. 

Και κάπως έτσι έζησε μια ζωή όνειρο. Ένα όνειρο που -όπως αποδείχτηκε- δεν ήταν απατηλό...

"Με τελείωσες": ένα καινούργιο αυτί για να ακούσουμε το παρελθόν

 Το 1979 μία μπάντα βαθιά επηρεασμένη από το φορτισμένο, αλλά ταυτόχρονα παρεΐστικο, κλίμα της μεταπολίτευσης περιδιαβαίνει στις μπουάτ και τις ταβέρνες.  Ένα βράδυ, σε μια μπουάτ, σε ένα τραπέζι κάθεται και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τους ακούει, του αρέσουν και τους καλεί να δουλέψουν μαζί του στον «Σκορπιό», σε μια ιστορική παράσταση που ετοίμαζε τότε, το «Γιγανταιώρημα». Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της «Οπισθοδρομικής Κομπανίας». 

Αυτή η ιστορία αποδείχτηκε βραχύβια, καθώς η μπάντα διαλύθηκε το 1985 έχοντας προλάβει, όμως, να γράψει την δική της ιστορία στην ελληνική μουσική σκηνή -και βεβαίως να αναδείξει την Ελευθερία Αρβανιτάκη. 

Λίγο πριν το τέλος της μπάντας κυκλοφορεί ο δίσκος τους «Στην μέση της κομπανίας», που περιλαμβάνει το τραγούδι «Με τελείωσες» σε στίχους και μουσική του Γιάννη Καραλή (ενδεχομένως και η μουσική να είναι του Χρήστου Ζέρβα) και απόδοση του Γιάννη Σακελλαρίου. Το τραγούδι έμεινε κάτω από το ραντάρ, μέχρι που το περιέλαβε ο Γιώργος Νταλάρας στις εμφανίσεις του στο Περοκέ το 1986. Και το έκανε κλασικό. Την ίδια χρονιά το ηχογράφησε και η Πίτσα Παπαδοπούλου στον δίσκο «Αργά τη νύχτα». 

Χτες (12/10/22), στο «Μουσικό Κουτί», χάρη σε μια εκπληκτική νέα ενορχήστρωση των STRING DEMONS, η Πίτσα Παπαδοπούλου με βοήθησε να επαναβεβαιώσω κάτι που ήξερα ήδη από τις διασκευές του φίλου μου του Πάνου και των Final Act: πόσο σημαντικός είναι για την αιωνιότητα της μουσικής ο ρόλος των διασκευών. 

Αυτές είναι που μάς βοηθούν να αποκτήσουμε ένα καινούργιο αυτί, για να ακούσουμε το παρελθόν.