Ανέβηκε λοιπόν και ο Σταμάτης στον ουρανό του ελληνικού τραγουδιού. Και το έκανε μια τέτοια καθαρή νύχτα, που φαίνονται ζωντανά τα αστέρια του. Για να υποδεχτούν δίπλα τους, ένα ακόμα μεγάλο αστέρι.
Ο Σταματης υπήρξε κυρίαρχος τραγουδιστής στην εποχή του κι αυτό απο μόνο του δείχνει πόσο σπουδαίος ήταν. Γιατί η εποχή του ήταν μια εποχή μεγάλου ανταγωνισμού, γεμάτη από σπουδαίες λαϊκές φωνές, όπως ο Στράτος, ο Στέλιος, ο Τόλης -τραγουδιστές δηλαδή που έγιναν σύμβολα με το μικρό τους όνομα.
Γιατί ο Κόκοτας έγινε μεγάλος;
Νομίζω πως το μεγάλο μυστικό του -πέρα φυσικά από την φωνή του- ήταν πως σε έπειθε πως ό,τι έχει τραγουδήσει, το έχει ζήσει. Κυρίως έρωτες, αλλά όχι μόνο.
Ναι, όταν έλεγε τον τρελό (με αυτό το χαρακτηριστικό μακρόσυρτο "λάμδα") τον έβλεπες να φιλά τα σκαλοπάτια της κυράς της καρδιάς του.
Αλλά και όταν τον άκουγες να λέει
"ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
άπονοι ληστές κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι"
είχες την αίσθηση πως σου έκανε αναμετάδοση ενός ρεπορτάζ που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του -μπορούσες και συ να δεις τους βαυαρούς χωροφυλάκους να χορεύουν συρτάκι.
Ή, όταν τραγουδούσε το "γιε μου" έβλεπες ολοκάθαρα την εικόνα ενός πατέρα που σπαράζει σε ένα τραπέζι, διαλυμένος από το βάρος της δικής του αποτυχίας περισσότερο, παρά του παιδιού του.
Στον Κόκοτα σπουδαίοι συνθέτες έδωσαν σπουδαία τραγούδια. Αλλά, όπως συμβαίνει με τους αληθινά μεγάλους τραγουδιστές, αυτά τα τραγούδια έπαψαν να είναι του Ξαρχάκου, του Μούτση, του Σπανού ή του Καλδάρα έγιναν δικά του.
Και κάπως έτσι έζησε μια ζωή όνειρο. Ένα όνειρο που -όπως αποδείχτηκε- δεν ήταν απατηλό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου