Πόσο δύσκολο να διαλέξεις κάποιο τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου; Τούτο είναι ένα απο τα πιο αγαπημένα μου και το θεωρώ ως ένα από τα πιο μεγάλα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ: «Τα λόγια και τα χρόνια» (από την ποιητική συλλογή του "Τα ξόρκια") ερμηνευμένα μοναδικά από τον Γαργανουράκη (με αυτό το ιδιότυπο χρώμα της κρητικής ντοπιολαλιάς) σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή κι έφτασαν μέχρι τις μέρες μας, ασχέτως αν πλέον είναι πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατο) για τα νέα παιδιά να κατανοήσουν τη σημασία των όσων έγραψε ο σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου.
Συνολικά ο δίσκος (Η Θητεία) είναι ένας από τους καλύτερους στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, ο οποίος δημιουργήθηκε σε μια εποχή που η κατάσταση ήταν εξαιρετικά τεταμένη στη χώρα μας. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν το Νοέμβριο του 1973, λίγες ημέρες πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Όλα αυτά οδήγησαν στο να καθυστερήσει η εμφάνιση του έργου στα δισκοπωλεία, καθώς κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1974.
Ειδικότερα το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε τότε με λογοκριμένες κάποιες λέξεις ή φράσεις του και με την «κανονική» του μορφή πέρασε για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1980 με τη σπουδαία φωνή της Βασιλικής Λαβίνα.
Κανονάκι παίζει ο αξέχαστος Αριστείδης Μόσχος, μπουζούκι ο Λάκης Χαλκιάς, ενω ο κιθαρίστας στην αρχή που είναι σκυφτός και δεν παίζει είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Κάθε χρόνο, όταν τελειώνει η σχολική χρονιά στα αμερικανικά Λύκεια, διοργανώνουν τους ετήσιους χορούς και ψηφίζουν τον βασιλιά και την βασίλισσα της χρονιάς αναμεσα στους μαθητές. Αν η Μαντόνα θα ήταν η βασίλισσα της DISCO για την δεκαετία του 80, αναμφίβολα βασιλιάς θα ψηφιζόταν ο Μάικλ Τζάκσον. Ο Μάικλ Τζόζεφ Τζάκσον είναι το ανδρικό επάλληλο της Μαντόνα. Πολυσχιδής προσωπικότητα και αυτός, ήταν μουσικός, τραγουδιστής, χορευτής, χορογράφος, συνθέτης και παραγωγός. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία της μουσικής και του θεάματος. Είναι ευρέως γνωστός ως «Βασιλιάς της Μουσικής» και «Βασιλιάς της Ποπ». Υπολογίζεται ότι συνολικά οι πωλήσεις των δίσκων του ξεπερνούν τα 400 εκατομμύρια.
Ο δίσκος Thriller, που κυκλοφόρησε στις 5 Ιουλίου του 1982, κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σε πωλήσεις δίσκου στην ιστορία, και παραμένει έως σήμερα το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει 110 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως μέχρι σήμερα σύμφωνα με το Guinness World Records. Έμεινε στην κορυφή του Billboard album chart για 37 εβδομάδες, κέρδισε 8 βραβεία Grammy και 7 τραγούδια του ανέβηκαν στο Τop#10.
Στις 25 Ιουνίου 2009, ο Τζάκσον βρέθηκε αναίσθητος στην κατοικία που νοίκιαζε. Η υπηρεσία πρώτων βοηθειών του Λος Άντζελες έλαβε επείγουσα κλήση κι όταν έφτασε διαπιστώθηκε ότι δεν ανέπνεε. Οι προσπάθειες ανάνηψης συνεχίσθηκαν κατά τη μεταφορά του στο Ιατρικό Κέντρο Ronald Reagan του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες και για μία ώρα μετά την άφιξή του εκεί, στις 1.13 π.μ. Κηρύχθηκε νεκρός στις 2.26 π.μ.
Η είδηση του θανάτου του έκανε το γύρο του κόσμου μέσα σε λίγα λεπτά και προκάλεσε κυκλοφοριακή συμφόρηση στο Διαδίκτυο. Τα νέα διαδόθηκαν ταχύρρυθμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκαλώντας σημαντική επιβράδυνση σε ορισμένες ιστοσελίδες, αλλά και ποικίλες βλάβες εξαιτίας της υπερφόρτωσης. Η Google αρχικά θεώρησε ότι οι εκατομμύρια αναζητήσεις που περιείχαν το όνομα του Τζάκσον σχετίζονταν με πιθανές «επιθέσεις άρνησης εξυπηρέτησης» ("DoS attack"). Για το λόγο αυτό, η εταιρεία μπλόκαρε σχετικές αναζητήσεις για ένα ημίωρο. Το Τwitter (Τουίτερ) έκανε αναφορά βλάβης, όπως επίσης και η Βικιπαίδεια, η οποία έκανε αναφορά ενός εκατομμυρίου επισκεπτών στη βιογραφία του Τζάκσον μέσα σε μία ώρα. Ο αριθμός αυτός, κατά πάσα πιθανότητα, υπήρξε ο μεγαλύτερος αριθμός αναγνωστών που σημειώθηκε ποτέ σε οποιοδήποτε άρθρο στην ιστορία της Βικιπαίδειας, μέσα σε χρονικό διάστημα μιας ώρας. H AOL έκανε λόγο για «κορυφαία στιγμή στην ιστορία του Διαδικτύου». Το Billie Jean αποτελεί μία από τις ιστορικά κορυφαίες του επιτυχίες.
22 Ιουνίου 1973. Γωνία Μάρνη και Πατησίων, «Θέατρο Αθήναιον».
Στις αφίσες που ήταν απλωμένες στην σειρά, στο πλάι των εκδοτηρίων και στην είσοδο του θεάτρου, το φως των προβολέων φώτιζε τις φωτογραφίες των ηθοποιών πάνω στη σκηνή.
Στην είσοδο του θεάτρου μία φωτεινή, μακρόστενη επιγραφή έγραφε: «Θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου». Λίγο πιο ψηλά, στο κάτω μέρος μιας σιδερένιας ωοειδούς κατασκευής, γαλαζωπά, φωτεινά, κεφαλαία γράμματα, κρέμονταν τακτικά βαλμένα, το ένα πλάι στο άλλο: «Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος».
Τέλος, ακόμα πιο ψηλά, κάτω από το όνομα του θεάτρου, σκαρφαλωμένα πάνω στην κορυφή της ωοειδούς κατασκευής, μεγάλα, κεφαλαία, σκαλιστά γράμματα, σχημάτιζαν τον τίτλο του έργου και το όνομα του συγγραφέα:
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» κι από κάτω «Ιάκωβου Καμπανέλλη».
Κόσμος πολύς στεκόταν έξω από τα εκδοτήρια. Στις γωνίες των δρόμων, ακροβολισμένοι αστυνομικοί, «σκανάριζαν» άλλοι διακριτικά και άλλοι λιγότερο διακριτικά εκείνους που στέκονταν στις ουρές για να πάρουν εισιτήρια.
Οι άνθρωποι έπαιρναν τα εισιτήρια και περίμεναν να μπουν για την παράσταση. Άλλοι κουβέντιαζαν ήρεμοι, άλλοι άναβαν τσιγάρο και άλλοι προσπαθούσαν, κάπως φοβισμένοι, να αποφύγουν να διασταυρώσουν το βλέμμα τους με τον χωροφύλακα της γωνίας.
Δύο ώρες αργότερα οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που έμπαιναν μέσα στο θέατρο άλλος ήρεμος και άλλος φοβισμένος έβγαιναν έξω με την καρδιά τους να χτυπά δυνατά και τα μάτια κόκκινα από το κλάμα. Αλλά και με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα ευθύ, να αναζητά τους χωροφύλακες για να τους τρυπήσει.
«Όταν βγήκα από την παράσταση ήθελα να ορμήξω στους χωροφύλακες και να τους δαγκώσω στον λαιμό», μου είπε ένας συγγενής μου που είχε δει την παράσταση τότε.
Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές του μεταπολεμικού ελληνικού θεάτρου. Όχι μόνο για τα ανυπόκριτα συναισθήματα που σου δημιουργούσε, μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον που ανέβηκε το έργο, αλλά και γιατί θεατρικά ήταν ένα αριστούργημα. Ήταν ένα λαϊκό πανηγύρι, ένα θεατρικό περιβόλι, φυτεμένο με σπόρους λαϊκής τέχνης.
Ήταν ένα έργο γεμάτο αλληγορίες, που κατόρθωσαν έξυπνα να διαφύγουν της λογοκρισίας. Μέσα από αυτές τις αλληγορίες, μίλησε σε απλή γλώσσα, χωρίς να κρυφτεί, για όσα ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε μιλήσει.
Για παράδειγμα δεν μίλησε για ηρωισμούς και κατορθώματα από την μεγάλη επανάσταση του 21. Για τις αδυναμίες της μίλησε, για τον διχασμό και τις γκιλοτίνες, τους αντιβασιλείς του Όθωνα. Μίλησε για την 3η Σεπτέμβρη με έναν τρόπο που ανέδειξε τις μεγάλες αδυναμίες στην διαμόρφωση της ιστορικής γνώσης.
Το "Φίλοι κι αδέλφια" από τον «Αρχάγγελο της Κρήτης», είναι ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της παράστασης. Όχι μόνο γιατί σε αυτήν είναι η μοναδική φορά που μπορείς να το ακούσεις πλήρες, αλλά και γιατί η θεατρική του απόδοση με το σκετσάκι των τεσσάρων πρέσβεων είναι μια από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης.
Οι πρέσβεις της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας και της Ρωσίας συζητούν για το αν πρέπει οι Έλληνες να αποκτήσουν Σύνταγμα.
Ο τρόπος που αποδίδει ο Καμπανέλλης την συζήτηση είναι τρομερός τόσο θεατρικά όσο και ιστορικά.
Αξίζει πραγματικά να το ακούσετε όλο. Το αποδεικνύει και το μακρύ αποθεωτικό χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος.
- Και αν επιμένουν να το έχουν;
- Και αν το έχουν… χωρίς να το έχουν;
- Τι εννοείται έχουν δεν έχουν;
- Εάν νομίζουν ότι το έχουν και στην ουσία δεν το έχουν! Αυτοί θα χαίρουν ότι το έχουν κι εμείς θα ξέρουμε πως δεν το έχουν.
- Κι έτσι θα έχουν χωρίς να έχουν, και δεν θα έχουν ενώ θα έχουν.
- Αποφασίζουμε να έχουν!
- Εάν εμποδίσουμε να έχουν, υπάρχει κίνδυνος να έχουν.
- Ο μόνος τρόπος να μην έχουν είναι ν’ αφήσουμε να έχουν.
- Παράδειγμα όσα δεν έχουν, είναι όσα αφήσαμε να έχουν.
