Από το 1966 έως το 1972 ο Μάνος Χατζιδάκις έζησε σε μια ιδιότυπη «αυτοεξορία» στη Νέα Υόρκη, περιστοιχιζόμενος από μια εκλεκτή παρέα: την Μελίνα Μερκούρη, τον Ζιλ Ντασέν, τον Νίκο Κούρκουλο, την Δέσπω Διαμαντίδου και άλλους σπουδαίους της ελληνικής τέχνης. Βρέθηκαν εκεί καθώς ο Ντασέν ανέβασε στο Broadway την παράσταση Ilya Darling, βασισμένη στην κινηματογραφική ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Εκει τους βρήκε και η δικτατορία, οπότε αποφάσισαν να παρατείνουν την διαμονή τους, μακριά από το ασφυξιογόνο περιβάλλον της πατρίδας μας.
Για όλο εκείνο το διάστημα ο Χατζιδάκις απείχε από τα μουσικά δρώμενα (εξαίρεση η μουσική που έγραψε για ειδικές περιπτώσεις και για βιοποριστικούς λόγους), μέχρι που ο Γκάτσος του έστειλε μερικά καινούργια ποιήματά του, τα οποία περιλήφθηκαν στον δίσκο «Επιστροφή», σε ενορχήστρωση του Δήμου Μούτση. Φαίνεται ότι αυτός ο δίσκος ήταν το έναυσμα να επιστρέψει στην καλλιτεχνική ζωή και στα τέλη του επόμενου χρόνου (1971), ο Μάνος ακολούθησε την αντίστροφη διαδρομή: έγραψε την μουσική, την έστειλε στον Γκάτσο κι αυτός έφτιαξε τους στίχους. Αυτή τη φορά την ενορχήστρωση ανέλαβε ο Γιάννης Σπανός. Ο δίσκος ήταν ό,τι έλεγε ο τίτλος του: «Της γης το χρυσάφι».
Τα τραγούδια ανέλαβαν να ερμηνεύσουν δύο νέοι -τότε- τραγουδιστές, οι οποίοι σήμερα αποτελούν δύο από τις πιο σπουδαίες φυσιογνωμίες της ελληνικής μουσικής σκηνής: ο λόγος για το Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη.
Μου είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από τα τραγούδια του δίσκου, καθώς όλα είναι αγαπημένα και υπέροχα. Το «Κυκλαδίτικο» («Στη Μύκονο, στη Σέριφο»), η «Αγάπη μέσα στην καρδιά», «Η μικρή Ραλλού» και πολλά άλλα. Τελικά, η μπίλια έκατσε στο «Χασάπικο 40».
Ο ρυθμός φυσικά είναι χασάπικος, ενώ το 40 δεν παραπέμπει στον... ελληνοϊταλικό πόλεμο, αλλά σε μια πολύ γνωστή εισαγωγή από την κλασική μουσική: την εισαγωγή από το έργο Symphony No. 40 in G minor του Μότσαρτ. Όταν το παρατήρησαν στον Χατζιδάκι, εκείνος είπε την γνωστή ατάκα: «οι ατάλαντοι μιμούνται και οι ταλαντούχοι κλέβουν…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου