Η "Σκάντζα" του Μπονάτσου με τον Αλκαίο και τον Θάνο

 Όσο κι αν ο Μικρούτσικος έχει συνδεθεί στην ιστορική μνήμη με την σπονδή του στον θαλασσινό ποιητή, η συνεργασία με τον Αλκαίο είναι αυτή που τον οδήγησε να βρει τον δρόμο για τις καρδιές μας. Γι αυτό και όσοι τον αγαπήσαμε για τον «Σταυρό του Νότου», τον ερωτευτήκαμε για το «Εμπάργκο».

Ο Θάνος με τον Άλκη γνωρίστηκαν ένα βράδυ του 1978, σε ένα μπαρ στις όχθες του Ιορδάνη. Στο ίδιο τραπέζι ήταν ο Μανουέλ Ντουάρτε, ο Ελβέρτο Κόμπος και ο Ναΐμ Ασχάμπ. Εκεί τότε γεννήθηκε μια σπουδαία φιλία που κράτησε για πάντα και ένας δίσκος που μίλησε πολιτικά με έναν διαφορετικό τρόπο από εκείνον του Μίκη, βάζοντας φρέσκο αέρα στα σαλόνια μιας νέας κοινωνίας που δημιουργείται και ανασαίνει πρώτη φορά ελεύθερη.

Ο Μικρούτσικος, που είχε μια λατρεία στους ποιητές, είχε κάνει ήδη τέσσερις δίσκους σε ποίηση Μαγιακόφσκι, Ναζίμ Χικμέτ, Λόπε Δε Βέγα και Μάνου Ελευθερίου. Το 1978, λοιπόν συναντιέται σε έναν δίσκο με άλλους πέντε: Είναι ο Μπρεχτ, ο Ρίτσος, ο Αναγνωστάκης και ο Φώντας Λάδης, που του δίνουν τα ποιήματά τους, σε έναν δίσκο όπου αναδείχτηκαν μερικά αληθινά διαμάντια («Άννα μην κλαίς» «Κι ήθελε ακόμα), αλλά ηταν ο Αλκαίος με τον «Φεβρουάριο 1848» αυτός που δημιούργησε αίσθηση.

Τέσσερα χρόνια αργότερα (1982) -μέσα από μια φιλία και μια σχέση που έχει πια ωριμάσει- γεννιέται το «Εμπάργκο», ο δίσκος που θεωρείται ο αγαπημένος του Μικρούτσικου και είναι αφιερωμένος στον Κωστή Μοσκώφ. Ήταν ένας περίεργος δίσκος, ένα παράξενο πάντρεμα ερωτικού και πολιτικού τραγουδιού και της μπαλάντας με το ροκ, με αφιερώσεις σε ποιητές όπως η Σύλβια Πλαθ και φιλοσόφους όπως ο Νίκος Πουλαντζάς. Από τον δίσκο ξεχώρισε αμέσως η «Πιρόγα» με την φωνή του Μανόλη Μητσιά, ενώ αρκετοί στάθηκαν φυσικά και στο «Κακόηθες μελάνωμα», ένα τραγούδι που ο Μικρούτσικος έγραψε επειδή εξοργίστηκε με την απαξίωση που βίωσε ο Πουλαντζας από το ΚΚΕ: «Εξοργίστηκα όταν διάβασα στον Ριζοσπάστη δύο φράσεις μόνο, σε μια μέσα σελίδα, λίγο πάνω λίγο κάτω από την είδηση ότι είχε ακριβύνει το ζαμπόν και το κεφαλοτύρι, ότι «χθες αυτοκτόνησε στο Παρίσι ο Νίκος Πουλαντζάς» ή κάτι τέτοιο. Αυτή ήταν, σε μόλις δύο γραμμές, η αναγγελία του θανάτου ενός μεγάλου διανοητή, ενός από τους μεγαλύτερους διανοητές του μαρξισμού στον κόσμο.

Αμέσως, ως μέλος του ΚΚΕ, έκρινα σκόπιμο και του αφιέρωσα το «Κακόηθες Μελάνωμα»», περιγράφει στην αυτοβιογραφία του.

Από εκείνο τον δίσκο, ωστόσο, ξεχώρισα ένα τραγούδι με τον Μπονάτσο, την Σκάντζα, το οποιο ο Βλάσσης, με την χαρακτηριστική περφόρμανς του, αναδεικνύει με έναν τρόπο που δύσκολα αντιγράφεται και δύσκολα μπορεί να διασκευαστεί. Ή μήπως όχι;