Υπήρξε μία από τις πιο τρυφερές και αισθαντικές φωνές της γενιάς της. Καμία και κανένας δεν είπε ποτέ καλύτερα τις μπαλάντες. Συμβόλισε το Νέο Κύμα την δεκαετία του 60 και του 70. Ξεκίνησε να γίνει ζωγράφος -και ίσως γινόταν αν δεν την άκουγε ο Γιώργος Παπαστεφάνου σε μια παρέα να τραγουδάει. Την άλλη μέρα την πήρε από το χέρι και την πήγε στον Πατσιφά, που μόλις είχε ανοίξει την ΛΥΡΑ.
Έκανε αίσθηση από την πρώτη στιγμή, με το υπέροχο «Μια φορά θυμάμαι», που σφράγισε την είσοδό της στο μουσικό στερέωμα (στίχοι Γ. Παπαστεφάνου – μουσική Γ. Σπανού). Στην συνέχεια όλοι οι δίσκοι που έκανε αποτέλεσαν μεγάλες επιτυχίες: το Romancero Gitano με τραγούδια του Μίκη σε ποίηση Λόρκα, το «Ένα καπέλο με τραγούδια», σε δική της μουσική και στίχους, όπου ξεχώρισε το «Καφενείο». Και λίγο αργότερα οι δυο έξοχοι δίσκοι με τον Λάκη Παπαδόπουλο στη μουσική και την Μαριανίνα Κριεζή στους στίχους («Περίπου» το 1984 και «Τσάι γιασεμιού» το 1985, όπου ξεχώρισαν τα «Ήσυχα βράδια».
Η συμμετοχή της στην «Τρίτη Ανθολογία» του Γιάννη Σπανού, το 1975, περιέχει το πιο αγαπημένο μου τραγούδι της: το μελοποιημένο ποίημα του Βύρωνα Λεοντάρη «Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι». Αυτό ήθελα να βάλω. Μετά θυμήθηκα πως έφυγε πριν από τρια χρόνια, σαν σήμερα, που είναι η παγκόσμια ημέρα γάτας. Και η Αρλέτα αγαπούσε τις γάτες
Έτσι, κατέληξα στην Σερενάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου