Στο μονοφωνικό του ραδιόφωνο ο Θοδωρής άκουσε την ιστορία ενός καταραμένου μαχαιριού

 

«Κι αφού κανέναν δεν μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, 
φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου»

Ο Θοδωρής Βασιλακόπουλος γράφει για «Το Μαχαίρι» 

Σε αντίθεση με όλα τα άλλα τραγούδια και albums που έχουν σημαδέψει τις μουσικές μου προτιμήσεις, δεν θυμάμαι ακριβώς την πρώτη φορά που άκουσα το «Μαχαίρι».

Ξέρω όμως ότι εκεί, στα 1980 με 1981, στο μουσικό μας βάφτισμα στην «άλλη» μουσική, όταν από 12χρονο παιδί γίνεσαι σιγά - σιγά έφηβος, «Ο Σταυρός του Νότου» του Θάνου Μικρούτσικου - και ιδιαίτερα το «Μαχαίρι»- έπαιξαν ένα ξεχωριστό ρόλο. Ιδιαίτερα για μένα που είχα αρχίσει να ανακαλύπτω από το παλιό ραδιόφωνο που είχαμε στο σπίτι τη ροκ μουσική, από το «Rock Club» του Γιάννη Πετρίδη, κάθε Παρασκευή 4-5 (τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας η εκπομπή λεγόταν Pop Club και ήταν πιο «ελαφριά»).

Ανάμεσα στους Clash, Joy Division, Jam, Gang of Four και άλλα διαμάντια, που ανακάλυπτα με ανείπωτη έκσταση που έκαιγαν τα αφιονισμένα από το punk 15χρονα σωθικά μου, πάντα εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, συνήθως στο μονοφωνικό κασετόφωνο (μας το είχε πάρει ο πατέρας να μάθουμε Γαλλικά με κασέτες, αλλά μόνο Γαλλικά δεν μάθαμε), έβαζα την πολυπαιγμένη κασέτα και η φωνή του Βασίλη (από τους τόσο ξεχωριστούς τραγουδιστές μας) ξεκίναγε.

«Απάνω μου έχω πάντοτε…». Και μετά δυνατά, γρήγορα, το τέμπο να ανεβαίνει, η φωνή του Βασίλη να κορυφώνεται, ο ρυθμός να σε παρασέρνει! Κι εκείνος ο στίχος: «…κι αφού κανέναν δεν μισώ στον κόσμο να σκοτώσω / φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…», που ο μάγος Καββαδίας κατέθεσε με την ψυχή του και ο Θάνος έδωσε με τόσο ένταση, που κάθε φορά σε ανατριχιάζει, γιατί κάτι σκοτεινό, κάπου, έχουμε όλοι μας, και όλο και κάπου στο μυαλό του καθενός μας είναι μήπως καμιά φορά το στρέψουμε στον εαυτό μας.

Με τα χρόνια το μονοφωνικό κασετόφωνο παροπλίστηκε (ευτυχώς εδώ που τα λέμε), αλλά  τούτο το τραγούδι (κι όλος ο Θάνος, τι να λέμε τώρα «πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»), που συνεχώς το έκαναν όλο και καλύτερο οι δυο τους, έχει αφήσει ένα στίγμα στην ψυχή μας!

Προσκυνάμε, βέβαια! Σιωπηλά, αλλά με τόσο θόρυβο!

ΥΓ: Η συγκεκριμένη εκτέλεση έχει την ιστορία της. Διαβάστε το κατατοπιστικό σημείωμα του Γιώργου Παπαστεφάνου –αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου της μουσικής μας- στο σχετικό βίντεο.