Η Μάγια ισορροπεί πάνω στο φτερό του καρχαρία

 

«Σαλτάρει ο γλάρος, το δελφίνι να στραβώσει. 
Τι με κοιτάς;  Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;»

Η Μάγια Φουργιώτη γράφει για την «Γυναίκα»

Συναντήθηκα με τον Νίκο Καββαδία το 1971, ετών 13, διαβάζοντας  την έκδοση του «Μαραμπού & Πούσι» από τον Κέδρο. Ποίηση σύμβολο ελευθερίας, αναζήτησης και ανοικτών οριζόντων. Αγάπησα πολύ την ποίηση του Καββαδία, χωρίς να γνωρίζω τον Θάνο Μικρούτσικο. Το καλοκαίρι του ’79, στις διακοπές μου, ενημερώνομαι για την μελοποίηση της ποίησης του Καββαδία από το Θάνο. Έτσι τον  γνώρισα. Από  μία κασέτα της φίλης μου , φοιτήτριας της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, άκουσα για πρώτη φορά το Σταυρό του Νότου. Τι δέος! Θυμάμαι ακόμα πόσο συγκινήθηκα τότε.

Πέταξα, ταξίδεψα, έκαψα τις φτερούγες μου στον ήλιο γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος μου άνοιξε έναν άλλο κόσμο στο ταξίδι μου: Ανάσα, έκρηξη, λυγμός, κραυγή, τρυφεράδα, μοναξιά, τοπίο προσμονής. Ένα προς ένα τα ένιωσα, σαν εικόνες της ιστορίας του ανθρώπου που αναζητά τις αλήθειες του. Εικόνες που πέφτουν σαν άστρα από τον ουρανό, φλογισμένες  με νότες. Εικόνες  της γυναίκας  και του αέναου ταξιδιού της εξερεύνησής της.

«Τι με κοιτάς;  Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;» ξέφρενος ο  σπαραγμός του Θάνου.

Ανάμεσα στις στροφές, η μουσική στήνει το δικό της σκηνικό και γεμίζει το σύμπαν ολάκερο με πιάνο και βιολί και το φως του γαλαξία του Θάνου. Πάντα αυτό θα σκέφτομαι : πως ο Θάνος ήταν  γαλαξίας. Μοναδικός και παθιασμένος.

‘Ένα ολόφωτο πιάνο κάπου εκεί ψηλά, ίσως να είναι και πλεούμενο, θα μαγνητίζει το βλέμμα και την ψυχή μου. Η «Γυναίκα» θα είναι ένα  από τα παντοτινά μου φυλαχτά.

Θάνο,  σ’ ευχαριστώ και ρίχνω ματιές εκεί ψηλά….