Ο Γιάννης Ρίτσος και ο Χρήστος Λεοντής γνωρίστηκαν τον Μάρτιο του 1963. Εκείνες τις ημέρες ο Λεοντής ετοιμαζόταν να δώσει την πρώτη του συναυλία στο «Ακροπόλ» και ο Ρίτσος είχε πάει να τον ακούσει μαζί με τον Βρεττάκο. Η γνωριμία αυτή έγινε αφορμή για μια πιο έντονη πνευματική φιλία από τη μεριά του Λεοντή, ο οποίος άρχισε να διαβάζει συστηματικότερα την ποίηση του Ρίτσου.
Τις μέρες που γινόντουσαν τα γεγονότα της Νομικής, προάγγελος του Πολυτεχνείου, το 73, ο Λεοντής δούλευε πάνω στο «Καπνισμένο Τσουκάλι». Είχε μάλιστα ολοκληρώσει 3 τραγούδια.
Την επομένη το βράδυ με τα γεγονότα να έχουν κορυφωθεί, ο Λεοντής κατέβηκε στο κέντρο της Αθήνας. Κάτω από το κυνηγητό της Αστυνομίας χώθηκε σε μια μπουάτ, στον Θόλο, που τραγουδούσε ο Γιώργος Ζωγράφος. Μέσα βρίσκονταν δεκάδες νέα παιδιά, τα περισσότερα με σπασμένα κεφάλια. Ο Ζωγράφος του ζήτησε αν θέλει να παίξει κάτι δικό του. Και ο Λεοντής, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, άρχισε να παίζει από μνήμης αυτά τα τρία τραγούδια, που είχε γράψει την προηγούμενη μέρα.
Όταν τελείωσε συνειδητοποίησε πως δεν μιλούσε κανείς, ούτε χειροκρότησε. Παρά μόνο έκλαιγαν όλοι.
Αυτή ήταν η πρώτη εκτέλεση ενός από τους σπουδαιότερους δίσκους που έγιναν ποτέ και μιας ποιητικής συλλογής που παραμένει διαχρονική, γιατί διαχρονικές είναι οι έννοιες της ελευθερίας, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας που χαρακτήριζαν τον Ρίτσο.
Αν μελετήσει και εμβαθύνει κανείς στην ποίηση του Ρίτσου, μπορεί να καταλάβει την φράση του «η ποίηση είναι η μνήμη του μέλλοντος». Θα διαπιστώσει ότι ο ποιητής κράτησε ζωντανά στην ιστορική μνήμη τα οράματα, τους αγώνες και τα πάθη των Ελλήνων στον 20ό αιώνα. Και, μάλιστα, διηγώντας τα μέσα από το προσωπικό του βίωμα.
Από τα σπουδαία ποιήματα αυτού του δίσκου διάλεξα το «Τούτες τις μέρες», που ο άνεμος μας κυνηγάει και κάθε βλέμμα, κάθε καρδιά και κάθε ελπίδα τα σφίγγουν συρματοπλέγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου