Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 1974 το κουδούνι στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη στο Παρίσι χτυπάει. Ανοίγει ο ίδιος και βλέπει ένα νεαρό παιδί να στέκεται στην πόρτα. «Καλησπέρα σας. Είμαι ένας Έλληνας τραγουδιστής. Ζω στο Μόναχο και ήρθα στο Παρίσι για να με ακούσετε».
Ο Μίκης Θεοδωράκης, χαμογελαστός, τον πέρασε μέσα και τον οδήγησε κατευθείαν στο πιάνο:
- «Τί ξέρεις»;
- «Όλα τα τραγούδια σας», απάντησε με το θράσος των 20 χρόνων ο νεαρός.
Ο Μίκης τον έριξε στα βαθιά νερά του «Άξιον Εστί». Ξεκίνησαν με το «Ένα το Χελιδόνι» και μετά πέρασαν στο «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Ο νεαρός πέρασε τις εξετάσεις και ο Μίκης ενάμιση μήνα μετά τον πήρε μαζί του για μια συναυλία στην Αμερική.
Έτσι γνωρίστηκαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Το πόσο τον εκτιμούσε ο σπουδαίος συνθέτης φάνηκε δυο χρόνια αργότερα, στην ελεύθερη Ελλάδα πια, όταν θα εμπιστευθεί στον Παπακωνσταντίνου τα τραγούδια «Της εξορίας». Μάλιστα για το εξώφυλλο του δίσκου, ο Μίκης φωτογραφήθηκε δίπλα στον Βασίλη. Ο συγκεκριμένος κύκλος τραγουδιών ήταν πολύ ιδιαίτερος για τον Θεοδωράκη, καθώς ήταν τραγούδια που είχε γράψει σε διαφορετικούς καιρούς, τα περισσότερα στις διάφορες εξορίες του. Βασίζονταν σε ποιήματα του Αναγνωστάκη, του Λαμψίδη, του Νεγρεπόντη, του Λειβαδίτη και του ίδιου του Μίκη. Ήταν δώδεκα τραγούδια που νομίζω είναι σαν να γράφτηκαν για την φωνή του Παπακωνσταντίνου.
(Οι νέοι, λοιπόν. Οι ...υπαίτιοι για τα όσα τραβάμε σήμερα. Αυτοί που δεν ξέρουνε «πατέρα, μάνα, σπίτι» κι «έναν δεν δίνουν για το σήμερα παρά». Αυτοί που δεν κρατούν μεζούρα και διαβήτη για να μετρούν τις αποστάσεις μεταξύ τους. Αλλά είναι, πάντα ήταν και πάντα θα είναι, από καλή σοδεία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου