Σαν σήμερα, το 1945, ο Μανώλης Ρασούλης είδε μια "Ρωγμή του Χρόνου" κι έβγαλε από μέσα το κεφάλι του.
Μπορεί να τον έχουμε συνδέσει ως έναν από τους μεγαλύτερους έλληνες στιχουργούς-ποιητές, μάς συστήθηκε, όμως, ως τραγουδιστής, κάνοντας το 1975 φωνητικά στα "Νέγρικα" του Μάνου Λοΐζου σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη. Έχει γράψει στίχους σε περισσότερα από 300 τραγούδια - ιστορικές επιτυχίες τα πιο πολλά. Με τον Νίκο Παπάζογλου θα μπορούσαν αν είναι Διόσκουροι -έχω την εντύπωση πως στην ελληνική μουσική σκηνή δύσκολα έχουν ταυτιστεί δυο καλλιτέχνες τόσο πολύ ο ένας με τον άλλον, έτσι που αν πεις «Παπαζογλου» να σου απαντήσει ο άλλος «Ρασούλης» και το ανάποδο.
Στην δική μου κιβωτό του ελληνικού τραγουδιού ο δίσκος του Ρασούλη που θα διέσωζα είναι ασφαλώς εκείνος που περισσότερο από όλους τον εκφράζει: «Η εκδίκηση της γυφτιάς». Το 1977, συμμετέχει στους «Αχαρνής» που «σκαρώνει» ο Σαββόπουλος, μαζί με μία πλειάδα νέων τραγουδοποιών και τραγουδιστών, και εκεί γνωρίζει και τον Νίκο Ξυδάκη. Οι δυο τους βρίσκουν κοινά σημεία και τα μεταφέρουν σε στίχους στο χαρτί. Όμως ταλαιπωρούνται, πηγαίνουν τα τραγούδια από εταιρεία σε εταιρεία, χωρίς θετικό αποτέλεσμα, και μόνον όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος εγγυάται στην Lyra ότι ο δίσκος θα είναι ιστορικός ο Πατσιφάς δίνει το πράσινο φως. Η αρχική αντιμετώπιση του κοινού στον δίσκο δεν ήταν καλή. Ο Πατσιφάς εξοργίστηκε, ο Σαββόπουλος του ζήτησε να κάνει υπομονή και σύντομα η πορεία που πήρε «Η εκδίκηση της γυφτιάς» ήταν σαν κι αυτή του πιο γνωστού και τραγουδιού του: «Τρελή κι αδέσποτη». Μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερους από 200.000 δίσκους.
Και μπορεί τα περισσότερα και ίσως τα πιο γνωστά τραγούδια του να τα έχει γράψει με τον Ξυδάκη, τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Λοίζο, όμως το τραγούδι του Ρασούλη που λατρεύω είναι αυτό που έγραψε με τον Πέτρο Βαγιοπουλο. Η διαχρονική μπαλάντα που θεωρούσε ως το πιο προσωπικό τραγούδι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου