Όταν το φθινόπωρο του 1976 ο Μανώλης Μητσιάς μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το τραγούδι «Ο Γιάννης ο φονιάς» είχε κατά νου -όπως ο ίδιος έχει πει- να το ερμηνεύσει σαν ένα βαρύ χασάπικο. «Δεν κατάλαβες!… Συνωμοτικά θα το πεις», του ξέκοψε ο Χατζιδάκις, δίνοντας με αυτό τον τρόπο την πραγματική διάσταση στην ιστορία που αφηγούνταν ο Νίκος Γκάτσος μέσα από τους 21 στίχους του…
Τότε ετοίμαζαν τον δίσκο «Αθανασία», έναν δίσκο που αρχικά ο Χατζιδάκις, για δικούς του λόγους, δεν ήθελε να κυκλοφορήσει με τη δική του υπογραφή στη μουσική, αλλά με ψευδώνυμο! Ύστερα από ατέλειωτες συζητήσεις και μύρια όσα παρακάλια ο παραγωγός της «Κολούμπια» Γιώργος Μαρκάκης, καταφέρνει να τον μεταπείσει. Στο τέλος δέχεται να βάλει το όνομά του, υπό τον όρο ότι το ομότιτλο κομμάτι της συλλογής, την «Αθανασία» δηλαδή, θα την πει η Δήμητρα Γαλάνη… Όπερ και εγένετο…
Ο δίσκος βγήκε στα δισκοπωλεία τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς και περιείχε συνολικά 11 κομμάτια… Τα 10 με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά, όλα σε στίχους- ποίημα του Νίκου Γκάτσου…
Εκείνο που ξεχώρισε από την αρχή ήταν «Ο Γιάννης ο φονιάς» που έκτοτε άρχισε να τον περιβάλλει η αχλή του αστικού μύθου.
Τις πλεξούδες αυτής της αχλής επιχείρησε να ξεμπλέξει πριν μερικούς μήνες, με έναν συγκινητικό τρόπο, σε ένα απο τα πιο γλυκά κείμενα που έχω διαβάσει ποτε μου και θα βρειτε παρακάτω η φίλη μου η Φιλοθέη Βαρσαμή.
(Το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά άκουγα στο ραδιόφωνο να σχολιάζουν ότι ο Αλβάρο, ex της Ωνάση, κινείται εναντίον της με αγωγές υποστηρίζοντας ότι αναγκάστηκε να την απατήσει επειδή η κοπέλα πάσχει από διπολική διαταραχή και δεν επιτελούσε τα συζυγικά της καθήκοντα. Στο καπάκι ο σταθμός έβαλε τον Γιάννη τον φονιά, διαφημίζοντας το event στον Παρνασσό για τον Γκάτσο, με τον Μητσιά και την Καραμπέτη.
Από τις εκδοχές που υπάρχουν σχετικά με το ποιος ήταν ο Γιάννης, η πιο αγαπημένη μου και η ελαφρώς επικρατέστερη είναι αυτή που λέει ότι ο Γιάννης δεν ήτανε ο φονιάς. Φονιάς για λόγους τιμής έγινε ο αδελφός του, που είχε γυναίκα και παιδιά και ο Γιάννης πήρε το κρίμα πάνω του για να μη μείνει χωρίς προστάτη η φαμελιά με τον πατέρα φυλακή. Ο Γιάννης ήταν αρραβωνιασμένος με το Φροσί και το τραγούδι έγινε για να μείνει αθάνατη η πρώτη μετά τη φυλακή συνάντηση του μη-φονιά Γιάννη και της no name Πηνελόπης του.
Το αγαπάω το Φροσάκι. Το σκέφτομαι σε εκείνες τις άγριες εποχές μόνο, να σέρνει το σταυρό του, να φυλάει το μυστικό, να σηκώνει το ανάθεμα και το κρίμα και να περιμένει την ημέρα, μετά από άπειρα χρόνια, που ο Γιάννης της θα βγει με το στίγμα του από τη φυλακή, για να γίνουν τραγούδι.
Και σκεφτόμουν μετά, έτσι όπως άκουσα δίπλα-δίπλα τις ιστορίες του Αλβαρο και του Γιάννη ότι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία στη ζωή από το να έχεις στα πόδια σου γυναίκες, άλογα, χρήματα, επώνυμο, δόξα και από όλο αυτό το πλούσιο υλικό, να έχουν να γράψουν για εσένα μόνο κάτι τόσο φθηνό, όπως ότι καρφώνεις δημόσια την αρρώστια που ήταν το μυστικό της γυναίκας σου, κατηγορώντας (την αρρώστια της) για υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής σου και για τις απιστίες σου.
Και δεν υπάρχει, από την άλλη, μεγαλύτερη επιτυχία στη μαύρη σου ζωή από το να έχεις ένα σκέτο δωμάτιο με μέντα, γλυκό, αμήχανο συγγενολόι, ένα φυλαγμένο μυστικό και τον φονιά και να αναλαμβάνουν ο Γκάτσος με τον Χατζιδάκι να κάνουν τραγούδι το πολύτιμο θαλασσί δάκρυ σου και την Κυριακή που κρυπτογραφημένα αθώωσαν οι δυο τους τον αμύθητης ηθικής αξίας Γιάννη σου...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου