Alex: "Σου ‘πα πως πιστεύω ότι δεν είναι καλή ιδέα να ‘βγω με τ’ αφεντικό". Nick: "Εντάξει. Όπως θέλεις. Απολύεσαι. Θα περάσω να σε πάρω αύριο στις οχτώ!"
Ο διάλογος είναι από το Flashdance, ένα από τα κορυφαία, αν όχι το κορυφαίο μιούζικαλ των τελευταίων δεκαετιών, που σκηνοθέτησε ο Άντριαν Λιν.
Δεν θέλω να σας προσβάλλω θυμίζοντάς σας την υπόθεση καθώς είμαι σχεδόν βέβαιος πως όλοι θυμάστε τον αγώνα και την προσπάθεια της Alex Owens (κατα κόσμον Jennifer Beals) να γίνει κορυφαία χορεύτρια, αλλά και για τις ερωτικές τις περιπέτειες με το αφεντικό της Nick Hurley (τον υποδυόταν ο Michael Nouri).
Οι αρετές της ταινίας δεν ήταν μόνο οι πρωταγωνιστές της. Το εξαιρετικό, βιντεοκλιπίστικο μοντάζ και η άρτια διεύθυνση φωτογραφίας τιμήθηκαν με υποψηφιότητες για Oscar, ενώ η γκαρνταρόμπα της Jennifer Beals καθιέρωσε μόδα την εποχή που η ταινία βγήκε στις αίθουσες.
Αυτό όμως που πραγματικά εκτόξευσε το κινηματογραφικό αποτέλεσμα ήταν η χρήση της μουσικής. Τραγούδια που έγιναν ύμνοι την δεκαετία του ’80, όπως τα βραβευμένο με Oscar “What a feeling” και “Maniac” συνδυάστηκαν με επανεκδόσεις παλιότερων κομματιών, όπως τα “Seduse me tonight”, “Gloria” και “I love rock ‘n roll”.
Το αστέρι της Irene Carra έλαμψε για πρώτη φορά όταν συμμετείχε στην ταινία Fame, όπου τραγούδησε και το ομώνυμο τραγούδι. Αλλά η επιτυχία ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα με το What a feeling. Με ένα και μόνο τραγούδι κέρδισε ΟΣΚΑΡ, Χρυσή Σφαίρα, Γκράμι, την πρώτη θέση στο Billboard 100 και μια θέση στην ιστορία. Ούτε η Μαντόνα δεν έχει καταφέρει με έναν σμπάρο τόσα τριγόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου