«Συγκέντρωσις είναι εφικτή το μάξιμουμ ενός ατόμου κι έτσι αποφεύγεται η ειρκτή και η εξάρθρωσις του ώμου»*.
Ο Γιώργος Μαρίνος είναι ίσως το μεγαλύτερο πολύπλευρο ταλέντο που γεννήθηκε στην χώρα μας. Τραγουδιστής, ηθοποιός, χορευτής, σόουμαν, τηλεπαρουσιαστής, με ό,τι κι αν καταπιανόταν σε γέμιζε γέλια ή δάκρυα. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων για τους οποίους είμαστε σίγουροι πως «αν είχε γεννηθεί στην Αμερική, θα είχε γίνει σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς».
Παιδί χωρισμένων γονιών, γεννήθηκε το 1939 και μεγάλωσε με την μητέρα του, καθώς ο πατέρας του βρισκόταν μέχρι το 1951 στις εξορίες. Αν και προοριζόταν για μηχανικός, γράφτηκε στην Σχολή του Εθνικού θεάτρου και όντας δευτεροετής (αφού είχε κάνει ένα πέρασμα από την επιθεώρηση του Σακελλάριου «Ωπα-ωπα», όπου τραγούδησε δυο τραγούδια του Θεοδωράκη) βρέθηκε μαζί με μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών στην «Οδό Ονείρων». Εκεί αναστάτωσε όλη την Αθήνα με την ερμηνεία του στο ομώνυμο αισθαντικό τραγούδι («Κάθε κήπος»). Μετά, ανέβηκε με ταχύτητα τα σκαλοπάτια της επιτυχίας παίζοντας στο θέατρο και τραγουδώντας στις μπουάτ, στην «Κατακόμβη» και στα «Ταβάνια».
Αλλά την δική του ιστορία την έγραψε στην «Μέδουσα». Εκεί έμεινε 18 χρόνια, μέχρι το 1992, απολαμβάνοντας την λατρεία ενός κοινού που γέμιζε κάθε μέρα την μπουάτ για να τον ακούσει. Αξιοποιώντας την δυναμική των κειμένων του Γιάννη Ξανθούλη και του Παύλου Μάτεσι δημιούργησε ένα πρωτοποριακό για την εποχή, δικό του στυλ, που συνδύαζε την πρόζα, τον χορό, την σάτιρα και το τραγούδι.
Οι ερμηνείες του είναι όλες μοναδικές, ανεπανάληπτες και αξεπέραστες. Εκτός από την «Οδό Ονείρων» προσωπικά μου άρεσε το «Φίλε μην φεύγεις», σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και στίχους του Ανδρέα Αγγελάκη, το «Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα» (των Νίκου Δανίκα – Λευτέρη Παπαδόπουλου) και το ελαφρολαϊκό «Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι» του Άκη Πάνου (στίχοι & μουσική) που αναδεικνύει και την πλούσια ερμηνευτική του γκάμα.
Το 1975 κυκλοφορεί ο δίσκος των Κακουλίδη (στίχοι) Κριμιζάκη (μουσική) «Η Αγωγή του Πολίτου». Σε μια Ελλάδα που δονούνταν από τις μουσικές του Θεοδωράκη σε στάδια και πλατείες, η κυκλοφορία αυτού του δίσκου ήταν η προσπάθεια της κοινωνίας να εκφραστεί κατά της Χούντας με έναν διαφορετικό τρόπο: να σατιρίσει αντί να φωνάξει, να γελάσει, αντί να συγκινηθεί.
Το διαχρονικό αυτό τραγούδι («Μαθήματα δικτατορίας άνευ διδασκάλου» διασώζεται από μία live εμφάνιση του Μαρίνου, το 1976 στην «Μέδουσα».
*Τι ένα, τι τέσσερα; Χρόνια Πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου