"Τα δειλινά" ταξίμια του Ζαμπέτα

 Μόνο η συνεργασία της με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Γιάννη Μαρκόπουλο ξεπέρασε αυτήν με τον Γιώργο Ζαμπέτα. Ή μήπως όχι;

Η Βίκυ Μοσχολιού είναι ίσως η μεγαλύτερη λαϊκή ερμηνεύτρια που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες και σημάδεψε με την φωνή της όσο καμία άλλη το ελληνικό τραγούδι. Οι δύο τους, ο Ζαμπέτας και η Μοσχολιού, βρήκαν ο ένας στον άλλο το ιδανικό ταίρι. Ο Ζαμπέτας ήταν ο ιδανικός σολίστας για να "ντύσει" την βελούδινη φωνή της. Και η Μοσχολιού η ιδανική για να ανταποκριθεί στα ταξίμια του μαέστρου.

Συναντήθηκαν πρώτη φορά στην "Λόλα", την μυθική ταινία με την οποία η Μοσχολιού μας συστήθηκε ξαπλωμένη στο περβάζι ενός παραθύρου, στο τραγούδι (Χάθηκε το φεγγάρι) που έγραψε ο Ξαρχάκος, αλλά απογείωσε ο Ζαμπέτας.

Εκτοτε η Μοσχολιού ισορροπούσε διαρκώς ανάμεσα στον έντεχνο Ξαρχάκο (με τον οποίο έκανε τον καταπληκτικό δίσκο Νυν και Αεί το 1974) και τον λαικό Ζαμπέτα που τις χάρισε σπουδαία τραγούδια. Ένα απο τα πιο όμορφα είναι "Τα δειλινά", τα οποία χαρακτηρίζει η δωρικότητα τόσο στην φωνή της Μοσχολιού, όσο και στον ήχο του Ζαμπέτα, σε ενα 45άρι του 1965. Οι στίχοι είναι του σπουδαίου Χαράλαμπου Βασιλειάδη, του επονομαζόμενου "Τσάντα" γιατί τριγυρνούσε με μία δερμάτινη τσάντα μέσα στην οποία είχε έτοιμους στίχους για τους συνθέτες. Κάποια στιγμή θα κάνουμε και σε αυτόν ένα αφιέρωμα.