"Το Μεγάλο μας Τσίρκο" αποτελεί μια απο τις κορυφαίες στιγμές στην σύγχρονη ελληνική θεατρογραφία. Όχι μόνο συμβολικά, επειδή γράφτηκε και ανέβηκε σε μια απο τις πιο δύσκολες ιστορικά περιόδους για την πατρίδα μας. Αλλά και γιατί ήταν ένα έργο που διέτρεξε όλη την ελληνική ιστορία.
Μιλώντας με αλληγορίες για την ελληνική κοινωνία, όπως το σκετς με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Θίγοντας πτυχές της ιστοριας που έμεναν τότε επιμελώς κρυμμένες, όπως ο εμφύλιος στην διάρκεια της επανάστασης.
Σκιαγραφώντας τον αέναο έλεγχο του νέου ελληνικού κράτους από τις ξένες δυνάμεις, όπως στο διεισδυτικό σκετς με τους τέσσερις πρεσβευτές (ειδικά το πικρό απόσπασμα για το Σύνταγμα).
Όμως, στην διαδρομή καταγραφής της ελληνικής ιστορίας κατά τη διάρκεια της παράστασης, η πιο συγκλονιστική σκηνή είναι η περιγραφή της Μικρασιατικής Καταστροφής. Εκεί ο σπαρακτικός μονόλογος της Καρέζη συναντά το μοιρολόι του "Αρχάγγελου της Κρητης" και την ανασα που κρατιέται μεσα μας σε κάθε ανακοίνωση στο δελτίο του Ερυθρού Σταυρού.
"Χαμένη γη και προσφυγιά,
τα πόδια εδώ, αλλού η καρδιά
κομμάτια μου ψάχνω να βρω,
να κάνω ρίζες, να ξανασταθώ
και να φωνάξω με φωνή
που να ματώσουν οι ουρανοί,
όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί,
εγγλέζοι γάλλοι κι αμερικανοί..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου