Tο 1977, η πάντα αντισυμβατική Μαρίζα Κωχ πήρε την απόφαση να μελοποιήσει επτά συν ένα ποιήματα του Καββαδία. Τα επτά ήταν το Πούσι, η Αρμίδα, ο Μουσώνας, ο Σταυρός του Νότου, η Θεσσαλονίκη, το Νανούρισμα και το Μαραμπού. Αλλά αυτό που ξεχώρισε και έμεινε να ακούγεται ως τις μέρες μας ήταν το όγδοο.
«Η Φάτα Μοργκάνα», όπως διηγείται ο ίδιος ο Καββαδίας «είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει στη Σικελία, στο στενό, ή στη Νάπολη απόξω, νύχτα, τρεις η ώρα, και παρουσιάζει τρεις γυναίκες που χορεύουν στον ορίζοντα. Μετά σβήνει. Κρατά ένα δυο λεπτά, τρεις η ώρα τη νύχτα, πάντα την ίδια εποχή. Καμιά φορά μπορεί να είναι και ηλιακό φαινόμενο και να το βαστάει κάποιο σύννεφο και το παρουσιάζει μετά».
Φυσικά, για τον Καββαδία η «Φάτα Μοργκάνα» δεν είναι είναι ένα απλό μετεωρολογικό φαινόμενο: είναι τα πολλαπλά είδωλα και μορφές της Γυναίκας όπως την έβλεπε εκείνος: πότε Άγγελος και πότε Διάβολος, πότε Ηδονή και πότε Τιμωρία, πότε Μάνα και πότε Ερωμένη, πότε Σειρήνα Και πότε Μέδουσα. «Το Ένα, που δεν υπάρχει», όπως έλεγε (για κάποια άλλη περίπτωση, είναι αλήθεια) ο Καζαντζάκης
Από το 1977 μέχρι σήμερα η ερμηνεία της Μαρίζας Κοχ παραμένει σταθμός στην δισκογραφία. Γι αυτό και το τόλμημα των Final Act να καταπιαστούν και να διεμβολίσουν με έναν καινούργιο ήχο αυτό το κομψοτέχνημα συνιστούσε μια πρόκληση.
Λένε πως σπάνια μια διασκευή μπορεί να ξεπεράσει την πρώτη εκτέλεση. Όμως στην περίπτωση των Final Act η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Επιβάτες σε ένα σκαρί τα μέλη της σπουδαίας κορινθιακής μπάντας και ο συγκλονιστικός Κώστας Θωμαΐδης, με το πελώριο εύρος της φωνής, πρώτη φορά σε ένα ηλεκτρικό τραγούδι, συναντούν τις τρεις Σειρήνες του Καββαδία, την δική τους Φάτα Μοργκάνα, στο έβγα της Διώρυγας.
Κι αντί να τους μαγέψουν Εκείνες, είναι Αυτοί που τις δένουν στο κατάρτι με την μουσική τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου