Η Ρένα που μπορούσες να θαυμάσεις, όχι ν' αγγίξεις

Η Ρένα Κουμιώτη είναι η πιο μεγάλη από τις αδυναμίες μου. Τα τραγούδια της μού ξυπνούσαν πάντα ερωτικά σκιρτήματα –αλλά φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα. Mεγάλα, υπέροχα τραγούδια, που η ζεστή, απαλή φωνή της και η συναισθηματική αγωγή της τα έκανε μεγαλύτερα. Τραγούδια που έχουν καλλιτεχνικά την υπογραφή της και –δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει- δεν έχει επιχειρήσει άλλος να τα αγγίξει γιατί είναι απολύτως συνδεδεμένα με εκείνην.
Μετά ήταν και η ίδια. Η δωρική στάση του σώματός της. Η απλότητα που είχαν οι κινήσεις της –τόσες όσες χρειαζόταν ακριβώς. Το ανέκφραστο πρόσωπό της. Η απόσταση που δημιουργούσε: «μπορούσες να την θαυμάσεις, όχι να την αγγίξεις», όπως έχει γράψει κάποια στιγμή γι αυτήν ο Τσαγκαρουσιάνος.
Η Κουμιώτη συνεργάστηκε με τον σπουδαίο Λίνο Κόκκοτο σε έναν δίσκο ("Το θαλασσινό Τριφύλλι") γεμάτο με ερωτικά ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη. Ποιήματα που τη μέρα τα βρέχει η θάλασσα και τα στεγνώνουν οι άνεμοι του Αιγαίου. Και τη νύχτα τα λούζουν οι αστροφεγγιές του Αυγούστου.
Που είναι η Ρένα, σήμερα; Δεν ξέρω.

Αλλα κλείνω και πάλι με τον Τσαγκαρουσιάνο: «όπου κι αν είναι, να ‘ναι ευτυχισμένη, όσο κι εμείς τις νύχτες που μας τραγουδούσε».