Κι είναι η θέση σου στο πιάνο αδειανή...

 

«κι εδώ τη νύχτα θα φεγγίζουν αναπτήρες,
όταν τους νάνους σου θ’ ακούμε απ’ την αρχή...»

Όλες αυτές τις μέρες που -ένας μετά τον άλλον- οι φίλοι μου έγραφαν για τα σταυροδρόμια τους με τον Θάνο Μικρούτσικο, εγώ «ενήστευα» για να κοινωνήσω σήμερα τη «Δίκοπη Ζωή». Προσπάθησα από το πρωί να «μεταλάβω» μερικές γραμμές, αλλά δεν τα κατάφερα. Θα το κάνω κάποια άλλη στιγμή. 

Το μόνο που κατάφερα για τον έναν από τους δυο συνθέτες που με άλλαξαν για πάντα, ήταν να πάρω μια βάρκα και να την δέσω έξω από «μια σπηλιά στην Αλταμίρα». 

Να κατέβω και να απλώσω στα χαλίκια «το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό». Να κάτσω στην ακροθαλασσιά, με μόνο φως το αντιφέγγισμα από τον «Σταυρό του Νότου». 

Ύστερα να φωνάξω να έρθει ο «Κόλιας», ο Μάνος, ο Άλκης, ο Ναζίμ και ο Μπέρτολτ. Να μοιραστούμε παξιμάδια κι ελιές. Να βάλουμε από μια ρακή. 

Να κάτσουμε και να μιλήσουμε για τη «Ρόζα», την «Εσμεράλδα» και την «Ελένη». Να παρηγορήσουμε την «Άννα».

Να χαζεύουμε την «Πιρόγα» να φεύγει και να γυρίζει, μια νύχτα «που αγριεύει η βροχή». Να απολαμβάνουμε τoν ήχο που κάνει η «πιο όμορφη θάλασσα», όταν σκάζει στα βράχια.

Ύστερα να καβαλήσουμε όλοι μαζί «πάνω στο φτερό του καρχαρία» και να κυνηγήσουμε «το πειρατικό του Captain Jimmy». Να καπνίσουμε όλο το φορτίο του και μετά να αρχίσουμε να βλέπουμε τον «Άμλετ» με τους «7 Νάνους» ν' ανεβαίνουν, μέσα στην βροχή, για το φεγγάρι. 

Και πριν μας πάρει, Θάνο, ο ύπνος απ' έξω «Απ' το Στρόμπολι», να φιλήσουμε ένας μετά τον άλλο το μέτωπό σου, αφήνοντας τον Μεράντζα να σε χαιρετά σπαρακτικά για όλους μας.