Ο Γιάννης Πουλόπουλος είχε χαθεί από την δισκογραφία τα τελευταία 20 χρόνια. Ο τελευταίος του δίσκος βγήκε το 1999, δηλαδή τον προηγούμενο αιώνα. Αυτό, όμως σε ελάχιστους έκανε έκπληξη.
Ακόμα και όσοι δεν τον ήξεραν προσωπικά, αλλά μόνο μέσα από τα τραγούδια του ήσαν βέβαιοι πως αυτό το πανέμορφο αγόρι με τα μελαγχολικά μάτια, που έκανε τα κοριτσόπουλα να στέκονται στα παράθυρα, προσμένοντας τον καλό τους, αγκαλιά με τα ραδιόφωνα, όλοι αυτοί καταλάβαιναν, πως ο Γιάννης Πουλόπουλος δεν ταίριαζε με την εποχή μας και την αισθητική της. Γιατί ερχόταν από μια εποχή που το τραγούδι δεν κυκλοφορούσε μέσα στη νύχτα «ημίγυμνο και καψουρεμένο». Ήταν ντυμένο με ευγένεια, ήθος, ευαισθησία.
Οι καλλιτέχνες έχουν το προνόμιο της Αθανασίας ακριβώς επειδή είναι πάντα μαζί μας, ακόμα κι όταν αναχωρήσουν. Ο Πουλόπουλος θα είναι πάντα παρών, να μας τραγουδά για τους ανομολόγητους έρωτες, που καλούν για μάρτυρα το φεγγάρι. Να δίνει ζωή στα Αγάλματα. Να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι όμορφη, αρκεί να παίζει κάπου ένας παλιός φωνόγραφος. Να πληρώνει μαντολίνα για να νανουρίζουν και να γλυκοξυπνάνε την αγάπη μας. Να κυλά τα τσέρκια ή να σημαδεύει με διχάλες τις χοντρές κυρίες της γειτονιάς, για να κάνει την Μαρία να γελά.
Και να μας μιλά για τα χειλάκια των κοριτσιών που καίνε από το μεθύσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου