Μικρούτσικος, αλλά μέγιστος...

Λοιπόν, θυμάμαι την περίεργη αίσθηση που μού προκάλεσαν τα "Πολιτικά Τραγούδια" του, όταν τα πρωτάκουσα, 15χρονος τότε, βάζοντας τον μεγάλο δίσκο στο μικροσκοπικό πικάπ μιας ξαδέλφης μου (της Λ. ή της Στ. ήταν; Δεν θυμάμαι). Όλα ήταν πολιτικά τότε, και η μουσική και το τραγούδι - τα απαγορευμένα, τα απελευθερωμένα, τα επανεκδομένα- αλλά αυτός ο δίσκος είχε μια αδιαμφισβήτητη κυριολεξία σε όλα: στον τίτλο, στο περιεχόμενο, στο ηχόχρωμα, στην ποίηση του Μπίρμαν και του Χικμέτ, ακόμη και στο εξώφυλλο, φιλοτεχνημένο από μιαν άλλη ξαδέλφη, την Kleopatra Dinga, την οποία τότε γνώριζα μόνο κατ' όνομα, κι αυτό έγινε ένας επιπλέον υπόρρητος λόγος να "κολλήσω" μ' αυτόν τον δίσκο και μ' αυτόν τον τύπο. Αλλά κανείς δεν μπορούσε τότε να υποψιαστεί ότι αυτός ο "οξύς" Μικρούτσικος θα γινόταν ένας τόσο "καθολικός" καλλιτέχνης που θα επέβαλλε σε εκατομμύρια ανυποψίαστους νεοέλληνες να χορέψουν τη Ρόζα ζεϊμπέκικο...

(Κείμενο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου)